مهمترین اتفاق شعرم شده ام
که افتاده ام
در همین نخستین
از بلندترین نقطه عطشش
که آغوش گشوده است خورشید را
به انتها
نه بر زمینی سفت که فریادم مخاطبش را کر کند
که به ابتدای ریشه ام
بر خاکی نرم
برای سبز شدن ، ایستادن
دوباره شدن
که افتاده ام
در همین نخستین
از بلندترین نقطه عطشش
که آغوش گشوده است خورشید را
به انتها
نه بر زمینی سفت که فریادم مخاطبش را کر کند
که به ابتدای ریشه ام
بر خاکی نرم
برای سبز شدن ، ایستادن
دوباره شدن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر