انعکاس خودم بود
درهای بسته ای که به تماشایم ، ایستاده اند
و
دیوارهایی که خیره خیره روبرویم ، ......
چون زمان که بر جنازه ساعتی ، ایستاد
و من که هنوز هم سرگردان ِصدای زنگی ، نشسته ام
بر
کاناپه ای که دیگر خودش هم از نفس ، افتاده است
انعکاس خودم بود
می دانم
همه شعرهایم که هیچ گاه تمام ، نشده ا
درهای بسته ای که به تماشایم ، ایستاده اند
و
دیوارهایی که خیره خیره روبرویم ، ......
چون زمان که بر جنازه ساعتی ، ایستاد
و من که هنوز هم سرگردان ِصدای زنگی ، نشسته ام
بر
کاناپه ای که دیگر خودش هم از نفس ، افتاده است
انعکاس خودم بود
می دانم
همه شعرهایم که هیچ گاه تمام ، نشده ا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر