از درد مشترک گفتن ، خسته شده ام
از احساس مشترک ، می گویم
زیبایی
از لخت ایستادن مقابل تازیانه های زمستان
از هنگامی که درد را هم ، زیبا می کشید،
می گویم
از زمانی که مجبورم
مرگش را هم ، زیبا بنویسم
ازیک عوضی
كه تغییر نکرد
جنازه ای که سوخت
و نوری که سقوط کرد در آغوش يك رويا
بر امواجی که می خروشید سینه سرخ غروبی را
تا سایه بانی بسازد
ماهیان خسته راه را
مي گويم