همه شباهت ها دروغ می شوند
در سایه هایی که ورق می خورند میان بادهای هرز لحظه ها
و همه تفاوت ها اغراق می گویند
به هنگام سر باز کردن ِ زخمهای کهنه
هر شب
با کنار رفتن پرده ای
و شمعی که قرار است بسوزد ، تا خانه ای را امن نشانت دهند
و احمقی چون من که اعتماد کنم
ابرهایی که نمی بارند و رویاهایی که سبز نمی شوند
به دوستت دارم ها ، به دروغ های شیرین
و باور کنم تو را
حتی امروز ، که به خودت هم اعتمادی نداری
در چنین روزی که همه زرنگ شده اند
همان بهتر که من احمق بمانم
چون هنوزهم اعتماد می کنم
باریدنت را ، سبز شدنت را و دوستت دارم هایت را
و این همه تفاوت من است با تو
که قبول می کنم
متفاوتند همه شباهت هایمان
فردا روز دیگری است
و دلیلی برای پنهان کردنش نخواهم داشت
که در یک روز رویایی چون همین روز
در اقیانوس دیدگانم ، خلاصه ای از همه وجود شدی
تا شب طعم تو را بگیردو دستهایم بوی تنت را
و این همه آن بهانه ای بود
برای اخراجمان
افتادم
میانه راه ،
از بلندترین دیوارهای تردید و خسته ترین کوله بار
غلطیدم ، غلطیدم و غلطیدم
و مرگ به تمامی استخوانهایم رسید
فریاد کشیدم تا مرز سقوط
به انتهای همه باورهایی که یقین می دیدم.
وسط بازی کودکانه ای ، کودکم را پنهان کردم
و برای نشکستن ، تن به سر آب دادم
تا مرز غرق شدن ، غرق شدم
و در دایره فراموشی ، فراموش شدم
چشم بستم ، کَر شدم
و هنوز هم
کودکی لال مانده ام
فردا روز دیگری است
و دلیلی برای پنهان کردنش نخواهم داشت
که در یک روز رویایی چون همین روز
در اقیانوس دیدگانم ، خلاصه ای از همه وجود شدی
تا شب طعم تو را بگیردو دستهایم بوی تنت را
و این همه آن بهانه ای بود
برای اخراجمان
مهمترین اتفاق شعرم شده ام
که افتاده ام
در همین نخستین
از بلندترین نقطه عطشش
که آغوش گشوده است خورشید را
به انتها
نه بر زمینی سفت که فریادم مخاطبش را کر کند
که به ابتدای ریشه ام
بر خاکی نرم
برای سبز شدن ، ایستادن
دوباره شدن
تردید داشت
قدمهایی که کشیده می شدند زیر بار سنگین ایستادن
در غروبی که هیچ قصدی برای رفتن نداشت
وقتی لحظه هایی ثبت می شدند برای انکار نشدن
آنقدر آشکار که سخت پنهان می شدند
در روزهایی که زندگی دلیل بسیار آورد برای بودنش
سرگردانیم
برای ادامه مسیر ، پای جای زخمهای یکدیگر گذارده ایم
برای وارد شدن
پشت دربهای بسته ایستاده ایم
در صفهای منظم
سر های تراشیده ، یقه های سفید و وصله شده
مشتهای باز شده
برای نشان دادن ناخن های کوتاه و تمیز
همراه دلشوره امتحان
نیم فصل ، آخر فصل ،شروع و پایان ترم
وزن می شویم ، اندازه می شویم ، و برای پرت شدن
عیارمان را می سنجند
هر روز
در سایه هایی که ورق می خورند میان بادهای هرز لحظه ها
و همه تفاوت ها اغراق می گویند
به هنگام سر باز کردن ِ زخمهای کهنه
هر شب
با کنار رفتن پرده ای
و شمعی که قرار است بسوزد ، تا خانه ای را امن نشانت دهند
و احمقی چون من که اعتماد کنم
ابرهایی که نمی بارند و رویاهایی که سبز نمی شوند
به دوستت دارم ها ، به دروغ های شیرین
و باور کنم تو را
حتی امروز ، که به خودت هم اعتمادی نداری
در چنین روزی که همه زرنگ شده اند
همان بهتر که من احمق بمانم
چون هنوزهم اعتماد می کنم
باریدنت را ، سبز شدنت را و دوستت دارم هایت را
و این همه تفاوت من است با تو
که قبول می کنم
متفاوتند همه شباهت هایمان
فردا روز دیگری است
و دلیلی برای پنهان کردنش نخواهم داشت
که در یک روز رویایی چون همین روز
در اقیانوس دیدگانم ، خلاصه ای از همه وجود شدی
تا شب طعم تو را بگیردو دستهایم بوی تنت را
و این همه آن بهانه ای بود
برای اخراجمان
افتادم
میانه راه ،
از بلندترین دیوارهای تردید و خسته ترین کوله بار
غلطیدم ، غلطیدم و غلطیدم
و مرگ به تمامی استخوانهایم رسید
فریاد کشیدم تا مرز سقوط
به انتهای همه باورهایی که یقین می دیدم.
وسط بازی کودکانه ای ، کودکم را پنهان کردم
و برای نشکستن ، تن به سر آب دادم
تا مرز غرق شدن ، غرق شدم
و در دایره فراموشی ، فراموش شدم
چشم بستم ، کَر شدم
و هنوز هم
کودکی لال مانده ام
فردا روز دیگری است
و دلیلی برای پنهان کردنش نخواهم داشت
که در یک روز رویایی چون همین روز
در اقیانوس دیدگانم ، خلاصه ای از همه وجود شدی
تا شب طعم تو را بگیردو دستهایم بوی تنت را
و این همه آن بهانه ای بود
برای اخراجمان
مهمترین اتفاق شعرم شده ام
که افتاده ام
در همین نخستین
از بلندترین نقطه عطشش
که آغوش گشوده است خورشید را
به انتها
نه بر زمینی سفت که فریادم مخاطبش را کر کند
که به ابتدای ریشه ام
بر خاکی نرم
برای سبز شدن ، ایستادن
دوباره شدن
تردید داشت
قدمهایی که کشیده می شدند زیر بار سنگین ایستادن
در غروبی که هیچ قصدی برای رفتن نداشت
وقتی لحظه هایی ثبت می شدند برای انکار نشدن
آنقدر آشکار که سخت پنهان می شدند
در روزهایی که زندگی دلیل بسیار آورد برای بودنش
سرگردانیم
برای ادامه مسیر ، پای جای زخمهای یکدیگر گذارده ایم
برای وارد شدن
پشت دربهای بسته ایستاده ایم
در صفهای منظم
سر های تراشیده ، یقه های سفید و وصله شده
مشتهای باز شده
برای نشان دادن ناخن های کوتاه و تمیز
همراه دلشوره امتحان
نیم فصل ، آخر فصل ،شروع و پایان ترم
وزن می شویم ، اندازه می شویم ، و برای پرت شدن
عیارمان را می سنجند
هر روز
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر