...که آفرید
مرا
تا اویی را عشق بنامم
که می نویسند
وتمکین،
معنا پذیرم
تا در شبهای عریانی ام
چشم بندم
عریانیش را کور باشم
چراغها را خاموش کنم
که تاریکی شب هم
عاجز
از دیدن اشکهای شهوتم باشد
و
تهوع
ای
که می پاشد
تا ارضاء اش کنم
و لثه هایی که خون فریاد می کشند
از فشار دندانهایی
که پایانش
آخرین
آرزو
چطور
سجده اش کنم
که آفرید مرا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر