صابر

همراه پرواز
معنی بودنش
شد
سبک بال
عشق
تجلی رفتنش
شد

غم گریست به
پایان سرودش
رفت
خندان ،
تشنه لب
سر بلندِ
درس امامش
شد

نگاهی بر نبودنها
فریاد
بر نخاستنها
ایستاد
همراه یاران،
جلودار
شد

قلمش
پرچم سبزش
استوار
درراه پرزخمش
ماند
سرودِ یادِ یاران
شد