تقصیر از من نیست
چاره ای نیست
میوه داد ، باز بر بلندترین شاخه درخت ،
چون آرزوهایم
و بازهنوز هم ،مجبورم ،
لنگه كفشی ، تکّه سنگی ...
چه کنم؟
دستانم چه كوتاه اند هنوز