آسماني كه بهشتش،ديواري به ارتفاع تسليم داشت
آغازي
پيله اي
تارهايي بنام اطاعت
...شروع آدميت
در ضيافتي با شكوه
و
رژه اي از تعظيم
كه آموختم
نه را
در ايستادگي
شعله اي فروزان
كه فرياد بركشيد
نه؟
عشق را در آغوش كشيدم
طعم لذ ت را
گازي شيرين
بر سيب سرخش
و
آغازيدم پرواز را
در دريدنِ پيله حقارت ِتسليم
خلق شدم
انسان را
چون خالقِ باور
در انديشه و تصميم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر